Ford Genk: een terugblik
Vandaag, exact 10 jaar geleden vertrok ik halsoverkop naar de poort van Ford Genk.
Net zoals de medewerkers van Ford was ik op zoek naar antwoorden en duidelijkheid.
Op 24 oktober 2012, exact 50 jaar na de eerste steenlegging van Ford Genk in 1962 hingen er donkere wolken boven Genk.
De geruchtenmolen onder de ongeruste werknemers draaide al even op volle toeren, ondanks de aankondiging van november 2010. Het toekomstcontract tussen de internationale Ford-directie en de Vlaamse overheid: Ford Genk mag 3 nieuwe modellen produceren. Er werd optimistisch werkzekerheid tot 2020 beloofd. De geruchten dat de Amerikanen de fabriek willen sluiten werden in september door de Ford directie , die afzakte naar Genk, de kop ingedrukt. Vanaf oktober 2013 zou Genk de nieuwe Mondeo mogen bouwen. Op 30/11/2010 vond de ‘Signing ceremony’ plaats in Brussel met minister Kris Peeters. Steve Odell zijn speech gaf hoop. De officiële ondertekeingsceremonie van het toekomstcontract voor Ford Genk en Lommel Proving ground werd ondertekend door de directie, overheden en vakbond.
Maar het draaide anders uit. Die ochtend werd er op de bijzondere ondernemingsraad aangekondigd dat de fabriek de deuren sluit. In 2014 rollen de laatste modellen de band af en is het over en uit. De lokale directie van Ford Genk liet deze zware aankondiging buiten over aan de vakbond.
Veel medewerkers hadden slecht nieuws verwacht, zoals een herstructurering met een aantal ontslagen. Maar voor iedereen, ook voor mij, kwam dit nieuws binnen als een mokerslag.
Voor 4300 rechtstreekse medewerkers van Ford, 1209 medewerkers van rechtstreekse leveranciers en 527 medewerkers van onrechtstreekse leveranciers was dit een waar drama. Vele mensen hadden nooit een andere werkgever als Ford gekend, of verloren in een klap samen met hun partner hun werk- en inkomenszekerheid.
De sluiting van Ford was niet enkel voor Genk, maar voor gans Limburg een ramp. De economische, financiële, sociale en emotionele gevolgen waren niet min.
Als burgemeester, Genkenaar en mens is dit voor mij nog steeds een van de moeilijkste en zwaarste dossiers die ik heb meegemaakt in mijn carrière. Vanaf die dag kwam ik in een rollercoaster terecht die 2 jaar zou duren waar ik emotioneel echt door werd aangegrepen. Ik voelde echter de steun en kracht van de werknemers. Gaan zitten huilen in een hoekje was geen optie, we toonden ons veerkrachtig en rechten onze rug.
Vandaag, dag op dag 10 jaar na deze allesveranderende aankondiging kijk ik met trots naar de ongelooflijke solidariteit terug. Het kenmerkt onze provincie dat we goed samenwerken in crisistijden. Naar aanleiding van de sluiting van Ford Genk is er een nog grotere dynamiek ontstaan en hebben we als provincie, stad en Genkenaars getoond dat we absoluut niet bij de pakken blijven zitten.
Comments are closed.